ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Το εργατικό δυστύχημα σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησης- Τα μέτρα στο εργοστάσιο λιπασμάτων είναι κενό γράμμα

“Το σημερινό εργατικό δυστύχημα στις εγκαταστάσεις της Βιομηχανίας Λιπασμάτων στη Ν. Καρβάλη είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησης.” τονίζει σε σχετική της τοποθέτηση η βουλεύτρια του ΣΥΡΙΖΑ Τάνια Ελευθεριάδου αναφερόμενη στον αδόκητο χαμό ενός 30χρονου στα Λιπάσματα Καβάλας. Επισημαίνει δε πως “είναι αποτέλεσμα της σήψης στην οποία έχει περιέλθει το εργοστάσιο λόγω της συστημικής αδιαφορίας για την τήρηση των κανόνων ασφαλείας από τη διοίκηση.

Όπως έχω τονίσει πολλές φορές στο παρελθόν, οι μεθοδεύσεις με τις ομαδικές απολύσεις έμπειρου προσωπικού, η αδιαφορία της εργοδοσίας Λαυρεντιάδη για την ασφαλή λειτουργία του εργοστασίου, η ανάλγητη πολιτική της κυβέρνησης είναι οι παράγοντες που οδήγησαν στο θλιβερό συμβάν.

Το εργοστάσιο, κατά παράβαση της κείμενης νομοθεσίας και των κανόνων ασφαλείας μιας βαριάς βιομηχανίας, λειτουργεί χωρίς μόνιμο προσωπικό, σε άθλιες συνθήκες εργασίας, ασυντήρητες εγκαταστάσεις, κλίμα ανασφάλειας, έλλειμμα ουσιαστικών ελέγχων, εργοδοτική αυθαιρεσία, κυβερνητική αδιαφορία κτλ.

Θέλω να εκφράσω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια στους ανθρώπους του 30χρονου εργαζόμενου.”

Στο θέμα αναφέρεται και το ΚΚΕ το οποίο τονίζει πως “Σήμερα ένας εργάτης στην Καβάλα δεν γύρισε στο σπίτι του μετά τη βάρδια στο κάτεργο της ΒΦΛ. Έναν νέο άνθρωπο δεν θα τον ξαναδούνε οι δικοί του άνθρωποι, οι συνάδελφοί του. Τα συλλυπητήρια και το κουράγιο, ξέρουμε ότι δεν μπορούν να απαλύνουν τον πόνο.

Τα μέτρα ασφαλείας στο εργοστάσιο έχουν γίνει κενό γράμμα μπρος στην εντατικοποίηση, στην ελαχιστοποίηση του κόστους συντήρησης, στο σπρώξιμο για να βγει η παραγωγή, να καλυφθούν οι παραγγελίες.

Το τραγικό νέο ήταν η μοιραία συνέχεια των σοβαρών εργατικών ατυχημάτων που συνέβησαν στο εργοστάσιο τους τελευταίους μήνες. Οι καταγγελίες και οι κοινοβουλευτικές παρεμβάσεις του ΚΚΕ, η απαίτηση για ελέγχους και μέτρα, αντιμετωπίστηκαν από την κυβέρνηση με τις συνήθεις υπεκφυγές, την απαξίωση ακόμα και στο να δοθούν απαντήσεις και την συνήθη κατάληξη: «όλα καλώς καμωμένα». Η εργοδοσία έκανε κάθε προσπάθεια να συγκαλύψει τις εγκληματικές ευθύνες της.

Αντίθετα με όσα στηρίζουν και νομοθετούν τα κόμματα του κεφαλαίου, η καπιταλιστική ανάπτυξη δεν συμβαδίζει με τα δικαιώματα των εργαζομένων. Γίνεται καθεστώς η υπερεργασία, η εργολαβοποίηση, η σιγή νεκροταφείου για τις συνθήκες δουλειάς. Διαλύεται και ιδιωτικοποιείται ό,τι είχε απομείνει από το Σώμα Επιθεώρησης Εργασίας. «Παράπλευρη απώλεια» γίνονται ακόμα και οι ζωές.

Μόνο αποκούμπι για τους εργαζόμενους είναι η οργάνωση και η διεκδίκηση με τα σωματεία τους, σωματεία που πρέπει να είναι στα χέρια τους και να παλεύουν για τα συμφέροντά τους κι όχι καρικατούρες – σφραγίδες στα χέρια των εργοδοτών.

  • Να διερευνηθεί, χωρίς συγκαλύψεις, η νέα δολοφονία.
  • Να επιβληθούν όλα τα μέτρα και οι έλεγχοι, ώστε οι εργάτες να ξέρουν ότι θα γυρίσουν στα σπίτια τους όρθιοι.
  • Να στηριχθεί η οικογένεια του εργάτη που σκοτώθηκε.”